Αντί προλόγου
Βρισκόμουν στο Hombu Dojo της JKA στην Ιαπωνία το 1988 και το 1989 και είχα πιάσει φιλίες με κάποιον Άγγλο με τον οποίο προπονούμαστε μαζί. Το όνομα του ήταν Μαρκ, ήταν πράσινη ζώνη και ήταν δάσκαλος Αγγλικών. Στο Dojo της JKA είχε παρτεναίρ ένα νεαρό γιαπωνέζο με εξαιρετικά πόδια για λακτίσματα τον Κουνίχιτο Μάεντα. Ο Μαρκ ήταν ιδιαίτερα κατατοπιστικός όσον αφορούσε το Dojo της JKA επειδή τύχαινε να γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις.
Αρχίσαμε να μιλάμε και ο Μαρκ μου είπε ότι στο σχολείο που δούλευε, βρισκόταν ο Σάϊμον ένας άλλος Άγγλος δάσκαλος Αγγλικών. Ο Σάϊμον ήταν πρώην μέλος της Αγγλικής εθνικής ομάδας Καράτε τον οποίο είχαν στείλει από την Αγγλία για να προπονηθεί. Ήταν τόσο καλός που στην συνέχεια τον έβαλαν στο Dojo της JKA να προπονείται με τους δασκάλους. Έκανε μάλιστα και προπονήσεις υπό τον δάσκαλο Νακαγιάμα ο οποίος ήταν ακόμη εν ζωή και βρισκόταν στο Dojo της JKA.
Ο Σάϊμον λοιπόν παρά το γεγονός ότι είχε σταματήσει να κάνει προπονήσεις για χρόνια διατηρούσε ακόμη ένα πολύ καλό επίπεδο στο Καράτε και διηγιόταν διάφορες ιστορίες στον Μαρκ, γύρω από το Dojo της JKA. Από εκεί άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του δάσκαλου Yano. Τότε πρέπει να άκουσα ότι ένας από τους δασκάλους που είχε υποφέρει από τον Yano ήταν ο δάσκαλος Kagawa. Στην συνέχεια και ο δάσκαλος Γιαχάρα είπε το ίδιο, αλλά χωρίς μνησικακία. Το παρατσούκλι του Yano ανάμεσα στους αλλοδαπούς kenshusei ήταν «Το Ζώο». Αυτό του δόθηκε από τους Νοτιοαφρικανούς και μάλλον από τον Nigel Jakson
Το απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο του Harry Cook: “Shotokan Karate – Μια Ακριβής Ιστορία”.
Από το Dojo της JKA | Yano και Schmidt
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 και του 1970 η JKA το εμπορικό σήμα του Shotokan έγινε διαβόητη για την σκληρότητα της προπόνησης στο τμήμα των Εκπαιδευτών στο Dojo της JKA, που περιγράφεται ως η «σφηκοφωλιά» από τον Stan Schmidt, ο οποίος είπε, «παρευρέθηκα πολλές φορές στα μαθήματα των kenshusei (δόκιμοι εκπαιδευτές) στο Dojo της JKA στο Τόκιο, και πιστέψτε με είναι μια φωλιά από σφήκες.
Αυτοί οι ασκούμενοι ζουν μαζί, τρώνε μαζί, προπονούνται μαζί, και πεθαίνουν μαζί. Κατά τις προπονητικές συνεδρίες, ο έλεγχος, της επαφής είναι ένα πράγμα σχετικό, σχετικό με το πόσο μπορείτε να αντέξετε χωρίς να πεθάνετε».
Ο Schmidt, μιλάει από εμπειρία, όταν προπονήθηκε στην τάξη των εκπαιδευτών για πρώτη φορά αγωνίστηκε με κάποιο αριθμό των προπονουμένων. Σαρώθηκε, χτυπήθηκε και γρονθοκοπήθηκε, από κάποιους εκ των ανωτέρων με ποικίλους βαθμούς ελέγχου και, στη συνέχεια, αντιμετώπισε ένα άτομο που ο ίδιος αποκαλεί “Sado,” προφανώς μια ελάχιστα καμουφλαρισμένη αναφορά στον Kenji Yano.
Στην αρχή ο Yano προσπάθησε να τον εκφοβίσει με το σταθερό βλέμμα, αλλά αυτή η τακτική απέτυχε, οπότε προσπάθησε να σπάσει σε την συγκέντρωση του Schmidt χτυπώντας τα χέρια του και δίνοντας άγριες δεξιές και αριστερές στο κεφάλι του Schmidt. Ο Schmidt μπλόκαρε τις γροθιές του και άρπαξε τον Yano από τους καρπούς. «Αντέδρασε, φέρνοντας την κορυφή του κεφαλιού του προς την κατεύθυνση της μύτης μου. Απέφυγα την άμεση επαφή και δέχτηκα την κεφαλιά πάνω στο στήθος μου. Χωρίς να το συνειδητοποιήσω, ο δεξιός μου αγκώνας πήγε ευθεία στο ζυγωματικό του.
Για μια στιγμή, με κοίταξε κατάπληκτος, σχεδόν σαν να έλεγε, «ποιος είσαι εσύ για να με χτυπάς;» Στη συνέχεια, σαν μια πεινασμένη ύαινα, φώναξε και βύθισε τα δόντια του στο χέρι μου, δαγκώνοντας δυνατά για να ελευθερωθεί. Απομακρυνθήκαμε, και σαν δύο μαχόμενοι πετεινοί ξαναορμήσαμε ο ένας στον άλλο, αλλά οι εκπαιδευτές παρενέβησαν, και μας χώρισαν.»
Από το Dojo της JKA | Yano και Taiji Kase
