Ποιος δεν γνωρίζει ένα ή δύο παιδιά που κλαψουρίζουν ; Το κλαψούρισμα είναι ένα από τα πιο διαδεδομένα ερεθιστικά για τους ενήλικες, καθώς και ένα από τα πιο απλά να χειριστεί.
Με μερικά παιδιά, όμως μπορεί να γίνει ένα σημαντικό ζήτημα. Το κλαψούρισμα εξελίσσεται σε μια συνήθεια επειδή τραβά την προσοχή. Είναι μια επίκτητη συμπεριφορά. Είναι η πιο διαδεδομένη από ηλικίες δύο έως τέσσερα, αλλά μπορεί να διαρκέσει περισσότερο. Τα παιδιά έχουν ανάγκες και το κλαψούρισμα μπορεί να αναπτυχθεί ως μορφή επικοινωνίας για να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες. Το πόσο διαρκεί εξαρτάται από το πώς το χειρίζονται οι ενήλικες στη ζωή του παιδιού.
Μερικές γρήγορες συμβουλές:
Πώς θα το φροντίσουμε; Απλά αρνούμενοι να απαντήσουμε σε αυτό.
- Εάν ένα παιδί δεν είναι άρρωστο ή δεν υποφέρει από δυσκολίες στην ομιλία ή μειονέκτημα που το δυσκολεύει να μιλήσει – αγνοήστε το! Εάν οι βασικές ανάγκες του παιδιού ικανοποιούνται, πείτε το στο παιδί ότι δεν θα απαντήσετε στο κλαψούρισμά του.
- Εάν ένα παιδί δεν είναι άρρωστο ή δεν υποφέρει από δυσκολίες στην ομιλία ή μειονέκτημα που το δυσκολεύει να μιλήσει – αγνοήστε το! Εάν οι βασικές ανάγκες του παιδιού ικανοποιούνται, πείτε το στο παιδί ότι δεν θα απαντήσετε στο κλαψούρισμά του.
- Τα περισσότερα παιδιά θα σταματήσουν όταν τους πείτε κάτι τέτοιο, όπως, «Δεν μπορώ να σε καταλάβω εκτός αν μου μιλήσεις». «Πες μου τι θέλεις». Ή «Δεν μου αρέσει όταν μου μιλάς με αυτόν τον τρόπο… Αν θέλεις ένα μπισκότο, πες το έτσι…» Στη συνέχεια μοντελοποιήστε τον ακριβή τόνο και τις λέξεις που θέλετε το παιδί να χρησιμοποιήσει.
- Σε σοβαρές περιπτώσεις, μπορεί να χρειαστεί να πείτε σε ένα παιδί να φύγει και να πάει να κλαψουρίσει σε ένα άλλο δωμάτιο και όταν είναι έτοιμο να μιλήσει, θα χαρείτε να το ακούσετε.
Προσωπική παρατήρηση
Σαν μια προσωπική παρατήρηση, είχα την εμπειρία με ένα παιδί (εγγόνι, ηλικίας 3 χρονών) που απόκτησε τη συνήθεια να κλαψουρίζει. Όταν άρχισε να μου μιλάει, είπα ήρεμα: «Θέλω να ακούσω τη φωνή της Γεωργίας – και όχι τη κλαψιάρικη φωνή.» Στην περίπτωση αυτή, λειτούργησε μετά την τρίτη υπενθύμιση. Σπάνια ακούω το κλαψούρισμα πια.
Η Γεωργία (όχι το πραγματικό της όνομα) έμαθε τη διαφορά ανάμεσα σε ένα κλαψιάρικο τόνο και έναν κανονικό τόνο ομιλίας. (Πρέπει επίσης να είμαστε καλά μοντέλα ρόλων εμείς οι ίδιοι – και κρατήσουμε το κλαψούρισμα μακρυά από τις δικές μας φωνές!)
Δώστε τόνους προσοχής όταν η συμπεριφορά είναι κατάλληλη. Τα παιδιά λαχταρούν να προσελκύουν την προσοχή – και γρήγορα μαθαίνουν τι λειτουργεί για να την τραβήξουν! Δώστε προσοχή στην κατάλληλη και θετική συμπεριφορά, όχι στη συμπεριφορά που είναι ανεπιθύμητη!
Barb Shelby
